بسم رب الشهدا و الصدیقین
عظمت کربلا به جنبه معنویت و روحانیت آن است نه فاجعه بودن آن. قهرمانان اصلی کربلا سیدالشهداء(ع) و یاران ایشاناند نه شمر و ابن زیاد!
معمولاً اهل منبر وقتی که میخواهند قضیه کربلا را بزرگ کنند جنبه فاجعه بودن و ظلم و ستمها را بزرگ میکنند، در جستجوی پیدا کردن و حتی جعل کردن فاجعههایی هستند؛ با بیانهای مختلف و تشبیهات و مجسمساختنها جنبه فاجعه بودن را تقویت میکنند و حال آنکه ما باید از خود بپرسیم: بزرگی حادثه کربلا از چه نظر است؟ آیا از نظر فجیعبودن است؟
بسم رب الشهدا و الصدیقین
عبدالله بن حسن بن علی (علیه السلام)
در یکی از این نقاشیها، حرکت عبدالله بن حسن بن علی (علیه السلام) از خیمهها به سمت مقتل امام حسین (علیه السلام) دیده میشود. خاک سرخ نمادی از زمین کربلا در این تصویر است؛ ضمن اینکه در این تابلو حمله یزیدیان به سیدالشهدا دیده میشود.
حضرت أبا عبد الله-حضرت رباب-حضرت علی اصغر علیهم السلام
حضرت رباب (سلام الله علیها) فرزند 6 ماهه خود را به امام حسین (علیه السلام) میدهند تا ایشان را سیراب کنند. در این اثر، خارهای سرزمین کربلا که اشاره به تشنگی و گرما دارد، دیده میشود.
کودک چقدر میخورد از نهر آب، آب.
صحنه دردناک دیگر از کربلا، مربوط به لحظه شهادت حضرت علیاصغر (علیه السلام) است؛ لحظهای که ایشان از فرط تشنگی گریه میکرد و حرمله با تیر سه شعبه، حنجره این کودک را نشانه میگیرد. در این لحظه امام حسین (علیهالسلام) خون گلوی فرزند 6 ماهه را به آسمان پرتاب میکند و قطرهای به روی زمین بازنمیگردد.